Nursing in the Philippines
Blijf op de hoogte en volg Sharon
27 November 2014 | Filipijnen, Calinan
Op de dag dat ik dit schrijf ben ik alweer 6 weken in dit prachtige land. Op dit moment is alles gewend en voelen we ons een met de Filipijnse mensen. Niet dat ik hier oooooit zou kunnen wonen want alles gaat hier net 100 keer zo traag als in Nederland en voor mensen die mij een heel klein beetje kennen weten dat ik niet zo heel veel geduld heb :P (en helaas wordt het hier ook niet meer) Maar voor deze 3.5 maand geniet ik er met volle teugen van.
Ik zal beginnen met stage omdat dat natuurlijk de reden blijft waarom we hier zijn. Op de spoedeisende hulp is het nu dagelijks erg rustig. Ik zou bijna willen zeggen dat ik me verveel tijdens mijn dienst maar helaas moeten we voor school ook nog verslagen schrijven en onze reis boeken (die over 2 weken al is :D) Wat ik zou willen zeggen over mijn stage is dat we hier heel veel mensen zien overlijden. Helaas zijn dit vaak de kinderen. Soms zakt mijn broek er gewoon van af zo triest is het. ik zal even een voorbeeldje noemen. Laatst kwam er een moeder hier met haar kind in doeken gewikkeld in haar armen. Ze was gister bevallen in een kliniek hier ver vandaan. Het kind heeft daar een bloedvergiftiging opgelopen en in de kliniek konden ze daar helaas niets aan doen en verwezen de moeder naar een ziekenhuis in de stad, wat vanuit daar 4 uur rijden was. Onderweg hadden ze toch opgemerkt dat er iets niet helemaal goed was met het pasgeboren kindje dus kwamen ze langs bij dit ziekenhuis. Ze pakte het kindje uit de doeken en Suzanne en ik zagen al gelijk dat het baby'tje al langere tijd overleden was. Dit is zo triest en het huilen van zo'n moeder (wat pas begint als de dokter zegt dat de baby dood is) gaat door merg en been en zal ik ook nooit vergeten. Dit is typisch een geval van in de Filipijnen. Sommige mensen moeten gewoon 4 tot 5 uur rijden voordat ze bij een ziekenhuis zijn. En in spoedgevallen is dat gewoon veel te lang.
Ook kan ik zeggen dat ik soms de zorg gewoon nog niet helemaal snap hier. Als er een spoedgeval binnenkomt in NL staat iedereen paraat en weet iedereen wat hij of zij moet doen. Hier gaan ze eerst een uur kijken naar de patiënt die dood ligt te gaan. En als dat een 4 jarig meisje is die ligt te stikken kunnen wij het niet laten om ons ermee te bemoeien. Dit vind ik de lastigste momenten tijdens mijn stage. Je wil de dokter niet beledigen door dingen te zeggen die ze moet gaan doen, maar toch wil je de beste zorg voor een patiënt. Ik zie het nu maar als tips geven aan de dokter :P Zouden we haar longen niet uit kunnen zuigen dokter?? 5 min later worden de longen uitgezogen. Ik snap werkelijk echt niet waarom dit dan zo lang moet duren. Maar wij kunnen hier niks aan veranderen en moeten de zorg nemen zoals hij is. We leren zo wel super veel want zo kan je kijken of je zelf denkt aan de dingen die jij vind dat er moeten gebeuren.
Verder gaat ons leuke leven hier gewoon verder. Vorig weekend hebben we de hoogste berg van de Filipijnen beklommen. Dit was zo mega vet! Het was een echte zware klim naar de top en 's nachts in de tent zijn we bijna dood gevroren maar man wat is het prachtig als je dan op een top staat van een 3 km hoge berg met helder uitzicht over de bergen, stad en de zee. Dan vergeet je al het zweet en hijgen meteen.
De terugweg naar onder was ook nog even een ding. omdat je spieren en gewrichten elke klap op moeten vangen heb ik ongeveer een week gelopen als een gehandicapte. Mijn benen deden zo'n pijn :p maar het was het waard.
Na nog een week stage was het vorige week vrijdag zo ver. PAPA en MAMA komen aan in Davao :D. Ik had gezegd dat ze maar moesten bellen als ze in hun resort waren dan kwamen Suus en ik eraan. Maar natuurlijk gingen we ze ophalen bij het vliegveld. Helaas hadden ze vertraging dus na 2 uur wachten waren ze daar eindelijk! De verassing was er gelijk af want het eerste wat mam zei was: Ik had allang verwacht dat je hier wel zou staan, haha. 'Smorgens hadden we afgesproken bij het ziekenhuis en daar kwamen mevrouw en meneer ook aan, achter op een scooter haha. We hebben pap en mam rondgeleid bij het ziekenhuis en het plaatselijke marktje in Calinan en verder nog meegenomen naar de stad Davao en de volgende dag naar eden nature park. Het is zo leuk om ze rond te leiden en te laten zien waar ik woon en werk. En om hun gezichten daarbij te zien. Ik denk dat je het pas snapt als je hier bent geweest hoe armoedig en anders het hier is. Het was heerlijk om pap en mam om me heen te hebben en vond het ook super jammer dat ze na 2 dagen weer verder gingen met hun reis door de Filli's. Ik krijg nu allemaal foto's van ze en het ziet er daar echt super mooi uit.
Gelukkig komt Rick over 2 weken al hierheen en gaan we met Suus en Robin een geweldige reis maken. Ik ben stiekem al aan het aftellen.
Liefs uit de Filipijnen en dikke kus
Ik zal beginnen met stage omdat dat natuurlijk de reden blijft waarom we hier zijn. Op de spoedeisende hulp is het nu dagelijks erg rustig. Ik zou bijna willen zeggen dat ik me verveel tijdens mijn dienst maar helaas moeten we voor school ook nog verslagen schrijven en onze reis boeken (die over 2 weken al is :D) Wat ik zou willen zeggen over mijn stage is dat we hier heel veel mensen zien overlijden. Helaas zijn dit vaak de kinderen. Soms zakt mijn broek er gewoon van af zo triest is het. ik zal even een voorbeeldje noemen. Laatst kwam er een moeder hier met haar kind in doeken gewikkeld in haar armen. Ze was gister bevallen in een kliniek hier ver vandaan. Het kind heeft daar een bloedvergiftiging opgelopen en in de kliniek konden ze daar helaas niets aan doen en verwezen de moeder naar een ziekenhuis in de stad, wat vanuit daar 4 uur rijden was. Onderweg hadden ze toch opgemerkt dat er iets niet helemaal goed was met het pasgeboren kindje dus kwamen ze langs bij dit ziekenhuis. Ze pakte het kindje uit de doeken en Suzanne en ik zagen al gelijk dat het baby'tje al langere tijd overleden was. Dit is zo triest en het huilen van zo'n moeder (wat pas begint als de dokter zegt dat de baby dood is) gaat door merg en been en zal ik ook nooit vergeten. Dit is typisch een geval van in de Filipijnen. Sommige mensen moeten gewoon 4 tot 5 uur rijden voordat ze bij een ziekenhuis zijn. En in spoedgevallen is dat gewoon veel te lang.
Ook kan ik zeggen dat ik soms de zorg gewoon nog niet helemaal snap hier. Als er een spoedgeval binnenkomt in NL staat iedereen paraat en weet iedereen wat hij of zij moet doen. Hier gaan ze eerst een uur kijken naar de patiënt die dood ligt te gaan. En als dat een 4 jarig meisje is die ligt te stikken kunnen wij het niet laten om ons ermee te bemoeien. Dit vind ik de lastigste momenten tijdens mijn stage. Je wil de dokter niet beledigen door dingen te zeggen die ze moet gaan doen, maar toch wil je de beste zorg voor een patiënt. Ik zie het nu maar als tips geven aan de dokter :P Zouden we haar longen niet uit kunnen zuigen dokter?? 5 min later worden de longen uitgezogen. Ik snap werkelijk echt niet waarom dit dan zo lang moet duren. Maar wij kunnen hier niks aan veranderen en moeten de zorg nemen zoals hij is. We leren zo wel super veel want zo kan je kijken of je zelf denkt aan de dingen die jij vind dat er moeten gebeuren.
Verder gaat ons leuke leven hier gewoon verder. Vorig weekend hebben we de hoogste berg van de Filipijnen beklommen. Dit was zo mega vet! Het was een echte zware klim naar de top en 's nachts in de tent zijn we bijna dood gevroren maar man wat is het prachtig als je dan op een top staat van een 3 km hoge berg met helder uitzicht over de bergen, stad en de zee. Dan vergeet je al het zweet en hijgen meteen.
De terugweg naar onder was ook nog even een ding. omdat je spieren en gewrichten elke klap op moeten vangen heb ik ongeveer een week gelopen als een gehandicapte. Mijn benen deden zo'n pijn :p maar het was het waard.
Na nog een week stage was het vorige week vrijdag zo ver. PAPA en MAMA komen aan in Davao :D. Ik had gezegd dat ze maar moesten bellen als ze in hun resort waren dan kwamen Suus en ik eraan. Maar natuurlijk gingen we ze ophalen bij het vliegveld. Helaas hadden ze vertraging dus na 2 uur wachten waren ze daar eindelijk! De verassing was er gelijk af want het eerste wat mam zei was: Ik had allang verwacht dat je hier wel zou staan, haha. 'Smorgens hadden we afgesproken bij het ziekenhuis en daar kwamen mevrouw en meneer ook aan, achter op een scooter haha. We hebben pap en mam rondgeleid bij het ziekenhuis en het plaatselijke marktje in Calinan en verder nog meegenomen naar de stad Davao en de volgende dag naar eden nature park. Het is zo leuk om ze rond te leiden en te laten zien waar ik woon en werk. En om hun gezichten daarbij te zien. Ik denk dat je het pas snapt als je hier bent geweest hoe armoedig en anders het hier is. Het was heerlijk om pap en mam om me heen te hebben en vond het ook super jammer dat ze na 2 dagen weer verder gingen met hun reis door de Filli's. Ik krijg nu allemaal foto's van ze en het ziet er daar echt super mooi uit.
Gelukkig komt Rick over 2 weken al hierheen en gaan we met Suus en Robin een geweldige reis maken. Ik ben stiekem al aan het aftellen.
Liefs uit de Filipijnen en dikke kus
